روزمره‌های یه خبرنگار احساسی

ناراحتم که بخوام به جایی برسم که بگم ارزشش رو داره یا نه.

مثلا امروز 6 صبح پا شدم، نشستم بررسی کردم ارزشش رو داره از خوابم بزنم برم خوابگاهش تا مسیر کارش با هم دیگه باشیم و حس خوب بهش بدم که دیدم نه ارزشش رو نداره.

چون حرف دیشبش تو ذهنم بود. حتی بابت شامی هم که با کلی ذوق آماده کردم هم تشکری نکرد.

پس گرفتم خوابیدم تا 9 صبح.